Van Goejanverwellesluis tot Het verkeerde pannetje...

In de zomer van 1978 maakte ik via 'Goejanverwellesluis' voor het eerst kennis met Willem Wilmink. Ik was meteen verkocht! Wat een mooie, heldere en de kern rakende teksten en liedjes schreef hij. Met zijn prachtige Twentse accent was hij op radio en tv een opvallende verschijning. Zijn humor is onnavolgbaar, en vaak zit er een diepere laag onder, vind ik.
Het is zo jammer dat deze man op relatief jonge leeftijd afscheid van het leven moest nemen. Ik zag ooit een prachtige documentaire waarin Rutger Kopland, Rudi van Dantzig en Willem Wilmink ieder afzonderlijk geinterviewd werden. Die portretten waren gebundeld tot één programma en het onderliggende thema was de dood, waar ieder op zijn eigen manier mee bezig was. Willem Wilmink maakte toen grote indruk op mij door de wijze waarop hij praatte over zijn naderende dood.
Ik ben blij dat er zoveel moois van hem verschenen is!

Allemaal op het ijs
 
Zeg, moet je horen,
het heeft weer gevroren,
de ijsbloemen staan op de ruit.
Sneeuw hoor je kraken
op straten en daken,
de bomen zijn wit als een bruid.
Schaatsen gaan krassen
op sloten en plassen
en overal helder geluid.
Kind'ren in groepen,
ze spelen en roepen
en één duwt een stoel voor zich uit.
Warme gezichtjes
en ogen als lichtjes,
van meisjes die lachen en doen.
Wanten met duimen
en mutsen met pluimen
in rood en in geel en in groen.
(...)

Uit: 'Ik snap het' van Willem Wilmink
Meer lezen over Willem Wilmink? Kijk dan hier (klik)!