Sokkenparade...

Niets fijner aan je voeten dan heerlijke warme zelfgebreide sokken! Deze heeft mijn zusje Nelly gemaakt. Als ik haar zie heeft ze een paar sokken op de pen. Soms komt ze en kiepert ze nonchalant en achteloos haar tas leeg en krijgen DH, DS en ik sokken van haar. Zo lief!!
Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat we er al zo aan gewend zijn dat we het al bijna gewoon zijn gaan vinden, maar dat is het natuurlijk niet...
Dus lieve Nel, dan nog maar eens hier, kom maar met je gezicht bij het scherm: "Dikke kus, bedankt lieve zus!"

Deze prachtige narcissen kreeg ik van twee dames die ik in de afgelopen weken sokken leerde breien. Ja, je leest het goed: sokken breien kan ik best zelf, alleen doe ik het niet zo vaak. Ik doe het zo weinig, dat ik weer heel erg na moest denken en af en toe hulptroepen nodig had. En bij wie kom ik dan uit? Juist, bij Nelly! Daar gingen de appjes over en weer en ik mocht haar duidelijke handleiding voor het breien van sokken ook nog gebruiken. Klasse!
Deze mooie schaal is dus eigenlijk voor jou, Nelly!

Nu heb ik het weer helemaal in de vingers... Na verschillende keren voor- en achteruit breien begon ik zondagavond met deze sok voor het goede doel. Het enige minpuntje is de niet zo lange boord...

Intussen staat sok twee al op de pen. Ik probeer op lege momenten de sok op te pakken en zo in korte tijd een paar af te hebben en nog een paar te breien en af te leveren.

De afgelopen maanden is er hier in huis stevig opgeruimd. Alles ging door mijn handen, waaronder nog al wat UFO's op handwerkgebied, zoals ook dit halve paar... Binnenkort wellicht ook een setje?

En deze lonely boord! Ik hoop, dat ik nooit meer vergeet hoe ik een sok moet breien, als ik deze sokken af heb.
Door het sokken breien moet ik denken aan zo'n dertig jaar geleden toen ik in een kinderhuis werkte en de klusjesman - in mijn ogen al hoogbejaard - eens over zijn strandvakanties in het warme zuiden verhaalde. Ik kon helemaal niet geloven dat de beste man met zijn gezin strandvakanties hield, laat staan dat hij een zwembroek bezat...
Voor de grap wedde ik met hem voor een paar zelfgebreide sokken dat hij geen zwembroek had. Het werd zomer, ik was het hele voorval vergeten, toen er 's morgens om zeven uur aangebeld werd bij het kinderhuis, waar ik vroege dienst had. En wie stond daar in zijn zwembroek, de kleren keurig achterop zijn fiets geknoopt? Anton de klusjesman! Ik kwam niet meer bij...
Ik breide twee paar sokken voor hem en gaf die met een gedicht tijdens pakjesavond dat jaar. Een bijzondere herinnering aan een mooie tijd!

Terug naar het nu en de mooie bloemen en mijn sokkenprojecten... Ik ga geen termijn stellen, maar af zullen ze dit jaar!